Παρά την πρόοδο της ενδαγγειακής χειρουργικής, η κλασσική χειρουργική πάντα θα έχει χώρο στην αντιμετώπιση των αγγειακών νοσημάτων, για διάφορους λόγους. Οι πιο σημαντικοί από αυτούς είναι οι εξής:

• Περιορισμοί των ενδαγγειακών μεθόδων. Το μέγεθος των αθηρωματικών βλαβών, η εντόπιση και η ανατομία των ανευρυσμάτων, η ανατομία των αγγείων-στόχων, η μορφολογία του αορτικού τόξου, η ποιότητα της καρωτιδικής πλάκας κ.ά., είναι περιορισμοί για την εφαρμογή την ενδαγγειακής τεχνικής με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα.
• Αποτελεί μονόδρομο στην αντιμετώπιση επιπλοκών προηγούμενων επεμβάσεων (λοιμώξεις μοσχευμάτων, θρομβώσεις και άλλες καταστάσεις δύσκολα αντιμετωπίζονται ενδαγγειακά)
• Απαγορευτικά κόστη. Το κόστος κάποιων νέων υλικών είναι υπερβολικό σε σχέση με το όφελος.
• Καλύτερα αποτελέσματα. Κάποιες φορές τα αποτελέσματα ενός ανοιχτού χειρουργείου είναι καλύτερα και πιο μακροπρόθεσμα.
• Μικρότερος κίνδυνος επιπλοκών. Η ανοιχτή χειρουργική, όσο και αν φαίνεται περίεργο, είναι πολύ πιο ασφαλής σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
• Μη διαθεσιμότητα συγκεκριμένων υλικών. Σε επείγουσες καταστάσεις, όπως είναι η ρήξη ανευρύσματος δεν είναι πάντα αμέσως διαθέσιμα τα απαραίτητα υλικά για να γίνει ενδαγγειακή αντιμετώπιση.